روش‌شناسی نظریه‌ی اجتماعی گافمن

گافمن یکی از نظریه‌پردازان اجتماعی نیمه‌ی دوم قرن بیستم است که مدت درازی به عنوان یک شخصیت حاشیه-ای در نظریه‌ی جامعه‌شناسی بشمار می‌آمد. گافمن در عرصه‌ی نظریه‌ی جامعه‌شناسی موقعیت متناقضی دارد. از سویی وی را جامعه‌شناسی فاقد نظریه‌ای کلی، تک‌رو، خارج از جریان اصلی تفکر نظری و مبدع اصطلاحات خودساخته و غریب می‌دانند و از سوی دیگر، پیوندهای اندیشه‌ی وی با دورکیم، زیمل، مکتب کنش متقابل نمادی و اتنومتدولوژی و تلاش وی برای بنیاد نهادن جامعه‌شناسی زندگی روزمره، او را به نظریه‌پردازی با موقعیت متناقض تبدیل می‌کند. هدف اصلی این مقاله ارایه‌ی روش‌شناسی نظریه‌ی اجتماعی گافمن است. روش مطالعه‌ی این مقاله بر اساس روش کتابخانه ای انجام شده و بررسی توصیفی، موقعیت روش و نظریه‌ی گافمن را مورد باریک بینی قرار می‌دهد. گافمن در مباحث نظری خود بیش‌تر به مردم‌نگار دنیای زندگی روزمره شبیه است و همین امر سبب می‌شود تا سبک نوشتاری وی شباهت زیادی به دیگر نظریه‌پردازان جامعه‌شناسی نداشته باشد. گافمن پس از افول نظریه‌ی کنش به زایش تحلیل نمایشی به عنوان صورتی دیگر از کنش متقابل نمادی کمک نمود و به این خاطر شهرت فراوانی کسب نمود. در مباحث روش شناختی، گافمن را به خاطر بحث‌های غنی که در قالب رهیافت تفسیری در علوم اجتماعی دارد، می‌توان یکی از برجسته‌ترین راهبران این رهیافت فکری بشمار آورد.